dün sevdiceğim işyerinden aldı beni otobüs duraklarına doğru yürüyoruz çarşıdan. sohbet ederken sevgilim 'aaa şu xxx diilmi' dedi bende baktım evet o.. benim tee ikokuldan beri arkadaşım, aynı sitede oturuyoruz, ailelerimiz görüşüyo falan.. son 1 yıldır onun bazı tavırlarından rahatsız olduuğum için görüşmeyi azaltmıştım.
bu ara acaba benmi abarttım kıza çokmu yüklendim falan diye düşünüyodum ciddi ciddi.. hatta konuşma bile yapmayı biliyodum.. düne kadar.. neyse kafenin önüne doğru geldik. selamlaştık. karşısında biri var. bana bi erkek arkadaşı olduğundan bahsetmişti ama tanıştırmamıştı. (genelde tanıştırmaz benimle zaten araya mesafe koyma nedenlerimden biride buydu.) kendi kendime dedimki belki tanıştırır.. ama yok ayaküstü 2 muhabbet ettik biz yürüdük onlar kaldı.. ne bi tanıştırma ne buyrun bize katılın hiçbişi yok..
tanıştırmak davet etmek zorundamı? tabiiki değil! ama ben onu o kadar çok yanımızda gezdirdimki sırf yalnız kalmasın diye.. nereye gidersek götürdüm. onun özel işleri oldu sevgilimden rica ettim biz bırakalım diye.. kendimi çok acayip hissettim ya.. 'sevgilim şu bu da arkadaşım DamlaSakız bu da onun sevgilisi' diyemedi.. Bu kadar zor muydu? insan çok alakasız biriyle karşılaştığında bile tanıştırma gereği duyuyo kendinde.. en azından ben öyleyim.. yoo herkes öyle benim tanıdğım bir sürü insan öyle..
kendimi kullanıp çöpe atılmış selpak gibi hissediyorum. erkek arkadaşıma karşıda utandım..
düşündüm bütün akşam.. haklıymışım mesafe koymakta..
Arkadaşın konusunda haklı olabilirsin ama sanırım bende tanıştırma özürlüyüm. Yanımdaki arkadaşımı bir diğeriyle tanıştırmam. tanışmak istemediğim için değil ama sadece aklıma gelmez. Belki onunda aklına gelmemiştir ;))
YanıtlaSilya belki haklısın ama ne bilim her seferinde böle oluyo..
Silbi de sorsan beni kardeşi gibi gördüğünü söyler. tutarsız geliyo işte böyle olunca.. bilemedim :)